Okulda öğretmeni otorite olarak tanımayan, okul kurallarına uymayan öğrenciler; ailede anne-baba otoritesi oluşturulamamış çocuklardır.
Ne yazık ki yeni nesil anne ve babalar çocuklarını yetiştirmiyorlar, çocuklarını sadece büyütüyorlar.
Çocuk yetiştirmek; sadece çocuğun fiziksel ve biyolojik ihtiyaçlarını karşılamak değildir.
Çocuk yetiştirmek, çocuğu yaşama hazırlamaktır.
Çocuklar yaşadığı çevrenin değerlerini, kurallarını anne ve babadan öğrenirler.
Çocuklar ait olduğu çevrenin değerlerine ve kurallarına uyulmadığında, karşılaşacağı sorunları ve bu sorunlarla yüzleşmeyi, ödeyeceği bedeli yine anne ve babadan öğrenirler.
Çocuklar insanları sevmeyi, özellikle kendisinden başka insanları da sevmeyi, insanı değerli olarak görmeyi, karşısındaki insana karşı sınırlarını anne ve babadan öğrenir.
Çocuklar; hatanın ne olduğunu, hata yapmayı, yaptığı hatayı düzeltme çabasını, hatası karşısında mahçubiyet duymayı, utanma duygusunu anne ve babadan öğrenir.
Çocuklar empati kurmayı; üzdüğü insanın üzüntüsünü, mutlu ettiği insanın mutluluğunu, zor duruma düşürdüğü insanın sıkıntısını, yardım ettiği insanın minnettarlığını, canını yaktığı insanın acısını anne ve babasından öğrenir.
Sonuç olarak; çocuk yetiştirmek, çocuğu giydirmek, yedirmek, mutlu etmek, çocuğun haz duygularını beslemek değildir.
Çocuk yetiştirmek çocuğunu hep mutlu etmek üzerine kurulan bir süreç değildir.
Çocuk yetiştirmek; çocuğu bir insanda bulunması gereken erdemlerle beslemek ve bu erdemleri onun yaşantısınadönüştürmektir.
Çocuk yetiştirmek; çocuğun, ben duygusunu botokslamak değildir. Çocuğun Sevgi, saygı, utanma, mahçubiyet, acıma, üzülme, doğru ve yanlışlara karşı doğru tepki verme, insanı insan yapan erdemleri çocuğa kodlamaktır.
Ancak bu kodlamanın yapılabilmesi için, etkili anne-baba olabilmekle mümkündür.
Çocuk yetiştirmede, anne ve babanın çocuk üzerinde otorite kurabilmiş olması, çocuğuna verdiği sevgi kadar kıymetlidir ve etkilidir.
Çünkü çocuğu üzerinde otorite oluşturamayan anne ve babalar, çocukları tarafından kabul görmezler.
N e yazık ki kabul görmeyen anne ve babaların çocukları, hiç bir otoriteyi de kabul görmemektedir.
Bu durum çocuğun en başta okulda başarısızlığına, okul kültürüne ve okul kurallarına uyum sağlamamasına,sosyalleşmemesine beceri ve yeteneklerini keşfedememesine sebep olur. Ve dahası kendini kontrol edemeyen, zamanını doğru yönetemeyen, sınırsız, doyumsuz, ben duygusu şişirilmiş bir birey olarak, kontrol edemedikleri, tutunamadıkları bir yaşamın bir parçası olurlar…
Çocuğumuz için istediğimiz bu mudur, onun için planladığımız gelecek hangisi?
Kendisi için de başkaları için de güven inşa eden, erdemlerle donanmış, geleceğe hazır bir çocuk mu yoksa hep düşünmeniz gereken, arkasını toplamanız gereken, sınırsız, kuralsız, doyumsuz, ben duygusunun esiri olmuş, kendinden başka herkesi küçük ve değersiz gören bir çocuk mu?
Çocuk büyüten anne-baba mı, çocuk yetiştiren anne-baba mı?
Hayalimizdeki çocuğumuz, gözümüzden bile esirgediğimiz çocuğumuz; nasıl olsun istiyorsak, öyle anne ve baba olalım…
KADRİYE DEMİREL
Eğitimci Yazar
